Wij hebben het gehaald! Wat ik vier jaar terug voor onmogelijk hield is gelukt! Wauw! Wij, want als je samen leeft, lijden en zegevieren je naasten net zo hard mee natuurlijk. Zeker in ons geval, waarin dit een geweldige top was, maar naar we vrezen ook het topje van de ijsberg. Voor nu houden we echter koers met het hoofd boven water en denken we niet aan de contouren van de ijsberg onder de waterspiegel. De diepgang beperken zou nu het veiligste scenario zijn. 

De diepgang en openheid van de laatste maanden is echter waar we onvoorstelbaar veel steun van hebben gekregen en wat ons heeft gesterkt. Inspireren was het voornaamste doel en in die opzet lijken de blogs geslaagd. Vandaag neem ik je daarom graag nog één laatste maal mee in onze strijd. Ditmaal bij een dagje sporten, een dagje Frysman, een triathlon, gewoon een triathlon in het noorden van Nederland. Het gewicht voor mij is echter bekend, net als het hoofddoel, doel met het hoofd of de hoofdzaak, hoe je het ook wilt noemen. Elke kans om te mogen finishen wil ik pakken!

Ik ben er zeer gelukkig dat het delen van mijn ervaringen lezers hebben kunnen inspireren, maar minstens datzelfde effect hebben alle reacties bij ons teweeg gebracht. Alle druk, spanning en twijfels die ik voorheen en vier jaar terug in Almere ondervond zijn niet aanwezig voor de race. Niet in de week voor de race, niet de dag voor de race en zelfs niet op de ochtend van de race. Maar ook bij mijn werk en in het dagelijks leven is dit onderwerp een veel minder groot “taboe”, zeer prettig! Wat dat betreft is de blog een enorme win voor mij.

Is er dan totaal geen verwachting buiten het doel “de finish bereiken”? Ja, natuurlijk wel. Ik ben ook maar een man en hongerige triatleet. Kom nou 😉

Ik weet tot en met het fietsen exact wat ik kan en kan prima doorrekenen wat dit aan tijden en positie betekent. Natuurlijk heb ik dit gedaan en natuurlijk weet ik dat ik leuk mee doe. Ik weet dat ik bij kalm weer en goede omstandigheden in staat zal zijn rondom de 55 minuten te zwemmen en te fietsen tussen de 4:30 en 4:40 uur. Mocht ik het geluk hebben te kunnen lopen, is het veld ongetwijfeld ver uit elkaar gedreven en kan er met een wat langzamere marathon nog vanalles. Mooi dat ik stiekem trap in de valkuil waar ik m’n atleten vaak voor behoed: focussen op tijden en positie. Moeder natuur stak er een dermate stokje voor dat je niet eens meer íets van die tijden in je hoofd durft te houden, laat staan uitspreken.

Bij aankomst op het Reaklif is de wind in de meest ongunstige richting om snelle tijden teweeg te brengen. Mooi! Ik ben een relatief zwakke loper, maar des te sterker is het zwemmen en fietsen ontwikkeld. Nu die onderdelen langer duren is er enkel kans op grotere gaten. Gaaf! Gelukkig is ook m’n broer mee die me af en toe even terug op aarde brengt en me herinnert aan het initiële doel: finishen. Iedereen die vandaag de finish haalt zal een held zijn. Snoeiharde wind, hoge en genadig korte IJselmeergolven en ca. 10 uren de kans om in valkuilen te trappen. Ik merk dat ik steeds meer zin krijg in de strijd wanneer ik m’n fiets in de transitiezone plaats. Er heerst ontspanning omdat het de Frysman betreft, maar bij de deelnemers voel je de spanning en onzekerheid aangaande de golfslag. Ik echter heb zin om die golven op te vreten! 

Een half uur voor de start hijs ik me in mijn trisuit en wetsuit, iets wat op zichzelf een enorme kick geeft; samen met het Nederlandse merk BTTLNS ontwikkelen we momenteel een compleet nieuwe en innovatieve wetsuit-lijn voor 2020. Een van de sample pakken heb ik aan. Uniek, nog niet te koop, maar eigenhandig getest en razendsnel! Eronder zit een speciaal voor mij gemaakt en ontworpen trisuit. Of dit een mentale boost geeft? Wat denk je!

Als een van de eerste atleten betreed ik het water om in te zwemmen. De golven voelen, het ritme van de golven te voelen, te bepalen tot waar we kunnen staan, welke zijde het ademhalen het beste zal lukken en m’n startzijde te bepalen. De golven zijn hoog, lastig en met name de golven waar de kop op staat zijn tricky. Terwijl ik warmzwem denk ik ook: hier kan je verschillen maken met de juiste en slimme aanpassingen!

Terwijl we oplijnen voor de start oriënteer ik me nog eenmaal op het parcours, bekijk m’n orientatiepunten op de wal en duik m’n focus in. Achter me hoor ik het aftellen op z’n Fries beginnen. Let’s roll!

In de eerste seconden na de start beuken er een paar fikse rollers van golven in op het veld. Bij een ademhaling naar rechts verbaas ik me gelijk dat de schifting hier al lijkt gemaakt. Ik tel een stuk of 8 hoofden, waarvan ik er direct enkele zie happen in een soort schoolslag. Terwijl ik dat zie spoelt er een bak met water over me heen en slik een deel in. Oké, focus. Kijken naar de eerste boei heeft haast geen nut, je kán hem niet ontdekken. De kans dat zowel jijzelf als de boei op een golftop ligt én je precies de goede kant op kijkt lijkt nihil. Zelfs de mast van een boot die naast de boei ligt is nauwelijks te ontdekken. Vandaag hoef je niet de snelste te zijn in het water, maar rechtuit zwemmen en weinig water binnen krijgen brengt je sowieso vooraan in het veld. De eerste boei rond ik als 2e en doe bewust enkele slagen schoolslag om de 2e boei te ontdekken. De wind en golven komen vol van de rechterkant en blazen je behoorlijk naar links. Hier komt een oude sport van me van pas: duizenden uren bracht ik in mijn vorige sportcarrière als zeiler door op het IJsselmeer. Hoezeer de golven je af zullen drijven realiseer ik me maar al te goed en mik gelijk een graad of tien rechts van de boei. Recht op de boei afzwemmen zal leiden tot een banaan-vormige plattegrond op Stava, maar niet handig voor vandaag. Vooral niet omdat je het laatste deel de golfslag onnodig tegen krijgt om de boei te moeten ronden. Er ontstaat een groot gat in de breedte in het veld hierdoor en een kano geeft me zelfs aan dat ik veel uitwijk. Hard gaat het mogelijk niet, maar met zekerheid de minste meters gezwommen te hebben kom ik ook bij de 2e boei. Het ritme zit er lekker in en stiekem beleef ik vreselijke lol aan die omstandigheden.  

Ik schrik van de reserve waarop ik nog zwem en als 2e uit het water kom. De smile gaat aan van oor tot wanneer ik al die bekenden zie op het Reaklif, wetende hoe vroeg die op hebben moeten staan om me hier te supporten. 

Ik baal even bij het opstappen van de fiets als blijkt dat ik twee plaatsen vergeef in de wisselzone. Met name omdat Belgische Dirk Bealus me hier passeert en z’n fiets kwaliteiten ken. Eenmaal het Reaklif af met de wind op de neus het weiland in wordt het overzichtelijk: een minuutje voor me Tiedo Tinga en 20 seconden voor me Dirk. Dirk en ik lopen snel in op de leidende motor en realiseer me dat dit mogelijk de enige kans is aansluiting te vinden voor hij er écht vandoor gaat en ik een hele eenzame dag tegemoet ga. Ik besluit kortstondig meer inspanning te leveren dan gepland om het zó te timen dat we tegelijk bij Tiedo aankomen. Een heerlijk richtpunt en het komt precies zo uit, heerlijk. Dirk Wijnalda had kennelijk hetzelfde in gedachten, precies op dat moment sluit ook hij aan. Mán, die moet een partij hard gefietst hebben de eerste 15 km dacht én voelde ik! De race was ineens lekker overzichtelijk met een kopgroep van drie; Dirk en ik.

Ik kan niet wachten de eerste maal het Reaklif te passeren met speakers Ruud en Wim, in de wetenschap dat er inmiddels nóg meer supporters zijn ontwaakt. Tevens staat daar m’n broer, die me de hele dag voorziet van de vooraf uitgekiende voeding en de juiste hoeveelheid vocht.

Na één ronde van 45 km fietsen stond er net iets meer dan 40 km/h gemiddeld op de teller. wederom verbaasde ik daar mezelf, vooral omdat de benen geweldig fris voelde. Niet snel daarna gooit de Belgische Dirk er een schepje bovenop en besluit direct dit zelf niet te doen. Voor de winst doe ik met mijn loopkunsten niet mee, we slaan op deze wijze al een geweldig gat met de rest en dit gaat echt hard zat. Ik fiets op de tweede positie wanneer dit gebeurt en wacht af wat de Nederlandse Dirk besluit. Die komt er niet overheen en dus geschiedde het zo: Samen met Dirk de resterende 120 km volmaken. Dit alles gebeurt net voor de te beklimmen heuvel en verzorgingspost in Bakhuizen. Ik ben niet van plan daar iets aan te pakken, maar iedere doorkomst voor mij daar is speciaal. René Elzinga staat hier. Hem mocht ik als coach vorig jaar naar zijn eerste Frysman helpen. Dat iedereen zijn eigen verhaal heeft bewijst René voor mij en iedere keer als ik daar doorkom geeft het me een extra boost. 

Aan de ervaring van Dirk heb ik vreselijk veel gehad én te danken deze dag. Je zal het namelijk net zien: m’n powermeter waar ik zo graag op vertrouw weigert dienst. Naast de snelheid fiets ik blind. Maarja, wat is blind als je met een 4-voudig Nederlands Kampioen en 30 hele triathlon ervaringen rijke machine mee op mag fietsen? Eigenlijk kan daar geen powermeter tegenop 😉

Dit is ook de reden dat ik Dirk meer volg in deel twee dan andersom. Hij heeft er duidelijk geen moeite mee en weet waarschijnlijk ook dat ie me nog wel lapt bij de marathon. In de laatste ronde voel ik dat er bij hem wat power ontbreekt en lijkt hij niet 100% comfortabel meer op de fiets. Achterop het parcours mist hij ineens een afslag. Ik fluit, roep en doe alles zo hard ik kan om hem te attenderen. Yes! hij ziet het, maar er is een gaatje. Veel liever fiets ik met hem samen en besluit het tempo te minderen. Na een minuutje of twee is het gat echter onverminderd en voer toch de snelheid opnieuw op. Dan solo de laatste slopende kilometers wind tegen op de open dijk. Op naar het meest spannende moment van de dag voor mij: welke rol spelen de kopzorgen vandaag? Echt geen moment, geen seconde en zelfs geen fractie van die seconde dacht ik er in de race over na. maar ineens rijd je alleen en gebeurd het toch dat ik ga malen. Toch passeert alles en alle pijn van Almere vier jaar terug de revue en aan die smerige dijk lijkt geen einde te komen.

Elke negatieve gedachte verdwijnt abrupt bij het beklimmen van het Reaklif. Wát een mensen daar! Wát een onthaal! En boven alles: wat voelen de benen nog goed en heb ik zin om dit af te maken! Podjan Dikke Dorie, 4:40 uur over de 180 kilometer met deze omstandigheden en 2e van die fiets af. Het klinkt raar, maar mijn race zit er daar op. Voor mijn gevoel althans. Ik weet dat ik tot hier kon “racen”. Vanaf nu wordt het “meedoen”, als het meezit. Ik spring van de fiets, ren naar m’n plekje in de wisselzone en ga eens lekker op m’n billen de veters strikken. Nadenken kan daar niet want direct zet omroep Friesland de camera op m’n gezicht en billen, toch prachtig dat dat hier kan, haha! Diepte interviewtje in T2 🙂

Moment suprême. ik ren weg uit T2. Niets. Geen pijn. Geen steken. Niet in de benen maar bovenal niet in m’n hoofd. Ik kan niet eens beschrijven hoe euforisch dat voelde. Pas nu, precies op dat moment, voelde ik voor het eerste in jaren dat ik een faire kans kon krijgen dit af te maken. Tempo doet er niet meer toe. Genieten, blijven eten, blijven drinken en finishen.

Nou dat dacht je! M’n broer Staat al de hele dag langs de kant en met lopen gaat hij als medische zekerheid mee op de fiets. Hij vertelt me dat het fietsen en zwemmen een slijtageslag is geweest (ik heb tot dat moment geen idee van wat er achter ons gebeurd is). Ik lig 2e (beschouw het maar vast als 3e want Dirk zit me al op de hielen), maar achter ons is het gat mogelijk al een krappe 20 minuten naar nummer 4, de rest nog verder weg. Oké, dát gat had ik niet verwacht. zou een podium haalbaar zijn? Er zitten echt snelle lopers achter me, maar als die op een half uur liggen straks, lopen die dát gat dicht?

Ik zal de pret vast bederven: ja, absoluut lopen die het gat dicht. Zij niet alleen, 11 anderen doen dat. Drie ronden en 23 kilometer lang heb ik de eer om op een podiumplaats door te komen, maar de laatste anderhalf uur niet meer. Maakt het uit? Welnee! Ik zie af, heb vreselijke pijn en geniet van die pijn. De pijn zit namelijk in de benen en overstemt continu (de nu wel wat aanwezige) pijn in m’n hoofd. Beide Dirken lappen me inderdaad nog en zie dat de marathon in het voordeel van de Nederlandse Dirk wordt beslecht. Ondertussen geniet en vecht ik door. Ik slik soms even als ik zie met welke moeite er mensen vanuit de andere kant van het land hierheen gekomen zijn om mij te zien knokken. Iedere loopronde kom ik Joeri tegen: Een atleet met zelf een heel bijzonder verhaal die ik vorig jaar met succes bij de Frysman mocht laten Debuteren. Erik Hordijk, die voor mij compleet onverwacht met zijn zoon langs de kant staat te juichen. Twee jaar terug had ik met hem een zeer speciaal traject naar Hawaii voltooid. Elke ronde Stond daar Karsten, die ditmaal niet in het ziekenhuis lag, maar samen met Petra de hele dag langs de kant stond en mij schaterlachend high-fives uitdeelde. Willem en Iris, een prachtig stel beginnende triatleten die hun complete dag opofferen om daar te staan. Één van mijn beste vrienden Oscar, die er ook bij was in Almere toen het misging bij mij, maar waar hij wel finishte en mij als coach erg trots maakte. René van Heijningen, als een ware Feyenoord supporter met toeter en al staat hij ineens op de heuvel bij het Reaklif. Hoe dan?! Mijn ouders natuurlijk, die behoorlijk wat stress en zorgen hebben ondervonden bij alle gebeurtenissen sinds 2015 en nog veel meer mensen die ik onmogelijk allemaal kan noemen. 

Ik wist nog niet hoe en of het allemaal hardlopend zou gebeuren, maar ik was na 21 km overtuigd van het bereiken van die finish. En elke ronde die beloning van alle mensen langs de kant, niet normaal. De laatste ronde heeft m’n broer me er écht doorheen gepusht om voor de sub-10 uur tijd te gaan en kon ik nog een fractie versnellen. Net boven de 4 uur duurde mijn marathon, meer kon ik met de beperkte loop arbeid vooraf niet verwachten. Na 9 uur, 57 minuten en 17 seconden volgende een behoorlijk verlossende en emotionele finish met de langverwachte high-five en knuffel van Ruud de haan. Of eigenlijk moet ik zeggen: na 1393 dagen, 10 uren 27 minuten en 17 seconden volgde de finish, want dát is de werkelijke duur van deze strijd geweest. Verdomme, het is gewoon gelukt!

Now what?
De dag plukken en genieten van wat kan. En dat er verschrikkelijk veel kan als je het echt graag wilt heb ik mezelf bewezen. Wat ik erg graag wil en wat erg goed gaat is het bouwen en voortzetten van de andere droom, Tri2one Coaching. Elke dag werken met passie voor en mét mensen die hun triathlondroom willen verwezenlijken. Het voorrecht heb ik om dat te doen met voor in Nederland unieke faciliteiten en fantastische collega’s. Natuurlijk zal ik ook in de toekomst hinder ondervinden van de tumor en de beperkingen soms onder ogen moeten zien. Dealen met de omstandigheden zoals die je gegeven zijn en hier het beste van maken. Net als in de laatste vier jaar, waarin Tri2one is opgebouwd tot een prachtig bedrijf, dagelijks geniet van m’n opgroeiende zoontje en ik potjandorie nog een hele triathlon heb volbracht ook.

Ga ik nog eens een triathlon doen? Natuurlijk! Hoe, wat en waar heb ik geen idee van, maar plezier erin heb ik wel. Voorop staat echter m’n andere rol: die van trainer en coach. 

De laatste jaren, het praten over de onvolmaaktheden en zeker ook deze blogs hebben mij een aantal zaken geleerd. Het is niet zwak om je beperkingen onder ogen te zien en te accepteren. Het is totaal geen probleem om hier open over te zijn en levert enkel meer begrip op voor je situatie. Falen bestaat niet, een niet gelukte poging om iets te proberen wel. Maar realiseer je ook dat 100% van je kansen mist wanneer je iets niet probeert.

Slechts enkele weken geleden nog stapte Maarten van der Weijden uit het water bij zijn tweede en geslaagde legendarische poging de Elfstedentocht al zwemmende te volbrengen. Voor de camera’s vertelde hij “Als iets niet lukt, mag je het best een tweede keer proberen”. Dit slaat de spijker op z’n kop, sluit ik me graag bij aan en hoop dat dit anderen kan inspireren hun dromen na te jagen door het op z’n minst te proberen.

Wie weet tot bij een triathlon, bij ons op het Test & Training Centre in Lelystad of waar de wegen dan ook mogen kruisen. Vanuit mij in ieder geval dank voor de steun, het support én het begrip, jij bracht hiermee een grote bijdrage om mij m’n droom te laten vervullen!