twee dagen. Twee dagen verwijderd van de Frysman 2019. Twee dagen te gaan naar iets wat 4 jaar in m´n hoofd zit. Wat vooraf leek op iets dat enorm belangrijk voor me was lijkt nu puur afronding van een geslaagd traject. De afloop van de Frysman is misschien onzeker voor me, maar alles in het traject waar ik invloed op heb gehad is perfect verlopen, fysiek ben ik beter dan vooraf verwacht. Onder andere dankzij jou ben ik ook mentaal klaar om de strijd daar aan te gaan, zonder me druk te maken om wat anderen denken over een wandelende coach door het prachtige Gaasterland. Waar ik mezelf de vorige races vooraf hier enorme druk heb opgelegd is er nu een last van m’n schouders gevallen door deze blogs. Hoofddoel was het niet, maar lekker is het wel. Een bedankje is daarom wel op z’n plaats. Dank je wel.

In mijn vorige blog beschreef ik hoe de doelstellingen tot stand zijn gekomen en hoe een goed plan van aanpak is opgesteld. Al deze doelstellingen hadden bewust betrekking op de voorbereiding en niet tot de dag zelf. Hierin, bemerk ik nu, schuilt een fout; onderbewust ben ik er nooit vanuit gegaan dat ik tot deze trainingsarbeid en fysieke gesteldheid kon komen met de problemen rondom de tumor in m’n hoofd. De verleiding is groot om enkel op prestatie en positie te fixeren, terwijl het enige doel “finishen en genieten” mag zijn. Ik weet vanuit de trainingsdata, testraces en testen bij Tri2one Coaching dat de prestatie en goede klassering simpel gevolg zullen zijn van het bereiken van finishen en genieten.

Momenteel heb ik dagelijks last van steken en korte momenten van pijn in m’n hoofd, met name tijdens eten en drinken. Sinds februari dit jaar is dit niet meer verdwenen, wat zorgen baart voor de toekomst en een mogelijke operatie. Een positieve keerzijde is er ook: met de medicatie lijkt de hevigheid van de pijn onderdrukt te worden en speelt het een fractie meer op de achtergrond. Alsof het iets gedempt wordt. Puur kijkende naar de Frysman heb ik daardoor meer vertrouwen dan ooit dat een hevige aanval van pijn bij het rennen vermeden kan worden, al is het soms even bijten. Trainingen afbreken vanwege de pijn in m’n hoofd heb ik gelukkig enkele maanden niet meer hoeven doen.

Nu merk ik nauwelijks nog bijwerkingen van de medicatie, los van elk uur moeten plassen. Maar hé, wie weet is dat gewoon de leeftijd 😉
In de eerste dagen en weken was dat wel anders. De dosering was dermate hoog dat ik 24/7 in dronken staat was. In die dosering zou ik minimaal een jaar niet mogen autorijden, om maar iets te noemen. Ik sportte wel, ik werkte wel, maar soms keek je drie uur naar een scherm zonder iets te kunnen doen. Grappige momenten leverde het ook op, hoewel, de 5^e keer zonder sleutel buiten je huis staan in een week is niet grappig. Die arme jongen van me moest het soms ook ontgelden. Zo kwam Petra op een dag thuis en bleek dat ik hem wederom de hele dag met de schoenen aan de verkeerde voet rond had lopen. Twee keer was ik z’n luier vergeten bij het naar bed brengen, met een zeiknat bed tot gevolg.

In mijn voorbereiding naar 6 juli is het een bewuste keuze geweest weinig races te doen. Waarom? Zeker in de eerste maanden en het voorjaar is m’n fysieke basis nog dermate laag dat een race te grote impact heeft; belangrijke trainingsdagen gaan dan verloren door onnodig herstel en rust vooraf. Natuurlijk wil je ook graag de wedstrijdhardheid opbouwen, maar je kan niet alles. Het enige dat ik dit jaar heb gedaan is een tijdrit in Almere over 42 km, de Brouwersdam 90 en een clubtijdritje van de triathlon vereniging in Lelystad. That’s it. Elke race had z’n eigen doel: de twee tijdritten waren puur de beste gelegenheid voor een FTP-test in de praktijk (voor de niet triatleet, dit is een testmoment om te bepalen wat je maximaal aan vermogen kan opleveren op de fiets over een gegeven tijd. Met dit gegeven kun je gemakkelijk terugrekenen wat je per uur maximaal kunt, of bijvoorbeeld over 180 kilometer in Friesland 😉).

Triathlon Brouwersdam is voor mij de enige triathlon in wedstrijdverband geweest, belangrijk dus om alles te testen wat je wilt testen die dag en je niet te laten verleiden tot andere zaken. Dat is even bijten als het beter gaat dan verwacht!
Tot het laatste moment heb ik getwijfeld deel te nemen. Koud water is één van dé triggers voor pijnaanvallen (of eigenlijk temperatuurwisselingen). Koud water was daar écht een issue. Ik besloot het risico wel te nemen en dit maar als test van de werking van de medicatie te zien. Doel van de dag is vooraf compleet helder en vertel ik bewust tegen een aantal personen om me heen om me er achteraf aan te kunnen houden. Goed doorzwemmen, jezelf volledig geven op de fiets en de benen testen, lopen behouden en op mijn persoonlijk verwacht Ironman pace. Op die manier ben ik gewoon in staat de volgende dag weer “normaal” te trainen en geen kostbare trainingstijd te verliezen. Daarbij stribbelen de platvoetjes soms wat tegen en op een blessure 2 maanden voor de Frysman zit ik niet te springen.

START! Hoe gaaf, ik race weer! Die gedachte hindert me gelijk en merk dat het goed is dat ik deze race ben gestart. Even die scherpe randjes eraf. Ik kom echt prima uit het water, maar weet dat ik tot beter in staat ben. De echte wedstrijdhardheid ontbreekt. Dat de routine van het doen van triathlons ontbreekt blijkt ook in de wissel. Als ware het een first timer loop ik te klooien met m’n wetsuit, m’n helm valt en verlies meer dan een minuut ten aanzien van mannen om me heen. Ik ben net wat te fanatiek om er op dát moment om te kunnen lachen. Maar, met een minuut uitrusten stap je fris op de fiets en is er gelijk power. En wát voor power! Er staat een sterk veld aan de start en was ervan overtuigd dat aansluiting bij het zwemmen de enige kans zou zijn vooraan mee te fietsen. Nu moest het alleen. Na 50 van de 80 km vond ik echter aansluiting bij de nummers 4 en 5 in de race, Robbert de Korte en Dirk Wijnalda. Natuurlijk, ik wist dat ik wat meer kon geven op de fiets en niet het plan had snel te rennen, maar vertrouwen gaf het wel. Na 80 km sprong ik als 4^e van de fiets, een dikke minuut achter Erik-Simon Strijk. Ga dan maar eens op je billen zitten, vetertjes strikken en rustig weghobbelen… Maar, zo gezegd, zo gedaan. Die jongens kan ik überhaupt niet bijbenen met rennen, maar wanneer je besluit het rustig aan te doen is het verschil schrikbarend. Meer dan 10 minuten geef ik prijs op 10 kilometer, maar zeldzaam blij ben ik met de juiste uitvoer van het plan. Je hamert er wel op bij atleten die je coacht, maar als jij het zelf bent die aan de ketting wordt gelegd piep je wel even anders.
Mooie momenten waren het om bij de doorkomsten en finish speaker Ruud de Haan te zien en te voorzien van een ferme high five. Ruud weet al veel langer in vertrouwen van de problematiek rondom m’n tumor en is met Trikipedia.nl een trouwe partner van Tri2one Coaching. Ook bij de Frysman zal hij daar staan, ik kan niet wachten tot die eerste doorkomst, en natuurlijk, als ik die kans krijg, de finish!

Aanstaande zaterdag gaat dit plan natuurlijk niet op: hard zwemmen, fietsen met alles wat je hebt en “zie maar” bij het lopen. Dat doen met een marathon voor de boeg is spreekwoordelijke zelfmoord. Gelukkig kan ik op de ervaring teren van 206 hele triathlons, waarvan 5 x een DNF. Van mijzelf? Nee, wel als coach van Tri2one en verantwoordelijk voor de voorbereiding en het wedstrijdplan. Daarbij is er ook ééntje van mezelf en ga er alles aan doen daar geen 6 van de maken op 6 juli. Ik heb misschien maar één triathlon gedaan dit jaar, maar weet exact wat ik kan, binnen welke ranges ik moet blijven om de kans van slagen zo groot mogelijk te houden. Dit levert een goed zwemonderdeel op, een sterke rit op de fiets en een wat meer uit verhouding looponderdeel. In dat laatste ben ik gewoon minder sterk dan ik zou willen, maar goed genoeg om het te volbrengen.

Nu we slechts twee dagen leven voor de Frysman valt al wat meer over de weersvoorspellingen te zeggen. Het belooft een zeer pittige editie te worden, gaaf! Harde wind, hoge golven en de wind vol tegen op de open dijk langs het IJselmeer. Snelle tijden gaat het niet brengen, maar meer tijd in het water en op de fiets vind ik heerlijk.
Alvast enorme dank naar de vrijwilligers, de heldenhelpers, die momenteel al hard bezig zijn met de opbouw en het überhaupt mogelijk maken dat er een aantal gekken in de polder een triathlon gaan doen. Afhankelijk van het moment dat ik m’n armen en benen weer kan bewegen kom ik met een laatste blog/verslag van de dag en race zelf. Op 6 juli tijdens de race zal mijn broer, Sietse-Jan (nee, dat is niet verzonnen. Nou ja, niet door mij, wel door m’n ouders) via de social media van Tri2one Coaching updates en verslagen geven tijdens de race. Mocht je het leuk vinden, volg ons via de volgende kanalen:

Facebook: Tri2one Coaching

Instagram: tri2one_coaching

OANT SJEN!